Pereszteg, Hungario
Zdenka, Lída, Šárka, Klára, Ivetka, Tereza, Hanka, Gábi
Nia infana E-grupeto estis invitita de Patro Lájos Kóbor, vicprezidanto de IKUE, kiu ĉiujare vizitadas KET en Sebranice kun gejunuloj el Hungario. Bedaŭrinde, ne ĉiuj, kiuj volis veturi, fakte veturis. Hanička Čerychova byciklante falis kaj mia frato Pavel ne estis liberigita de sia okupo. En lastaj tagoj antaŭ forveturo malsaniĝis Kamilka Menšíková el Opatovec.
Vendredo
Vendrede forveturis matene el Česká Třebová tri knabinoj el Brandýs nad Orlicí (Terezka Škorpilová, Hanička Štusáková, Gábinka Šilarová) kaj tri el Česká Třebová (Šárka Drábková, miaj nepinoj Klárka Hamplová kaj Ivetka Novotná) kun mi en urbon Brno. Al Terezka, Gábinka kaj Hanička tre plaĉis movebla ŝtuparo kaj uzis ĝin ĉie, kie ili ĝin trovis. Niajn multnombrajn valizojn ni lasis en deponejo kaj kunprenis en malgrandajn dorsosakojn trinkaĵon, manĝaĵon kaj aĵojn por tranokti. Ni vizitis Moravian muzeon, trarigardis interesajn sekciojn de birdoj kaj de fiŝoj en teretaĝo kaj eniris en sekcion de bestoj en unua etaĝo. Post iu tempo mi ekaŭdis bruon kaj Gábi kun Terezka kuris malsupren. Alvenis la kasisto, estro de muzeo, riparisto, sed ili ekkonis ke Gabi nedisrompis televidaparaton. Ĝi falis el alta tableto kun radetoj, forrompis unu radeto. Feliĉe, ke Gábi sidis kaj trinkis, kiam televidaparato, sub kiu si metis sian dorsosaketon, falis antaŭ ŝi teren. Ŝi povus esti vundita au mortita.
Ne tute en bona humoro ni iris al katedralo Petrov. Ni ĝin trarigardis kaj poste supreniris turojn, el kiuj estis bone videbla ĉirkauaĵo. Ni jam malsataj ĉirkau tagmezo iris tagmanĝi en bufedon kontraŭ stacidomo. Ivetka estis post ĵauda 15 km ekskurso en varmeco tre lacigita kaj restis kun Klárka kaj Šárka ĉe vendejdomo Tesco. Nur kun Hanička, Terezka kaj Gábi mi iris al Špilberk. Tie oni atentigis nin, ke en parka arbusto kaŝas sin deviulo, kaj ni rapidis al fortikaĵo, kie ni trarigardis kazematojn. Tie iam suferis malliberuloj, sed por ni estis tie simile kiel en muzeo, agrabla malvarmo. Ekstere estis varmege. Post 17-a horo ni faris aĉetojn por nia vojo en Tesco kaj veturis per tramoj kaj buso tranokti al mia amikino Lída. Ŝi preparis por ni bongustan vespermanĝon kaj decidis kun ni veturi kaj helpi al ni.
Sabato
Ni ellitiĝis jam ĉirkau la 5-a horo, ĉar ni devas ĉion ordigi kaj atingi je la 7-a busan stacidomon. Je la sepa tridek forveturis buso al Vieno. La knabinoj volis ricevi stampilon de doganistoj kaj sukcesis. Kun duonhora malfruiĝo la buso kun dormetantaj knabinoj atingis Vienon. Estis treege varme. En Vieno atendis nin patro kaj filo Vítek el familio Čech devenanta el Česká Třebová. Ili prenis niajn valizojn en automobilon kaj promesis veturigi ilin al stacidomo Vien Sud Banhof je la 17-a horo. Ni promenis al Prater, dumvoje ni vizitis preĝejon de ĉeĥa sanktulo Jan Nepomucký. En Prater ni trarigardis multajn interesajn allogaĵojn, iujn la knabinoj eĉ provis. Poste ni ripozis en ombro de arboj en parko ĉe bazeno kun fontano. Je la 15-a horo ni per subvojo veturis al la katedralo de sankta Stefano kaj promenis al operdomo. Antaŭ ĝi multe plaĉis al miaj knabinoj junuloj vestitaj en kostumoj el tempo de Mozarto, kiuj allogis nin ĉeesti la koncerton. Ni devis denove uzi la subvojon al stacidomo kaj veturi al Sopron.
Bone, ke Lída demandis germane konduktoron, kiam estos Sopron, ĉar ni pensis, ke ĝi estas lasta haltejo. Sed trajno daurigas el Sopron en Austrion.
En Sopron jam atendis nin Patro Lájoš. Tri el ni kaj ĉiujn valizojn li veturigis per propra automobilo, kvin sendis kun hungara Esperantistino per buso al Pereszteg. Tie logiĝis nin en paroĥa domo kaj donis al ni bonan vespermanĝon.
Dimanĉo
Dimanĉe ni ĉeestis sanktan meson je la deka en la preĝejo kontraŭ paroĥa domo. Tie estis ĝuste granda soleno. Patro Lájoš baptis malgrandan Silvestron el familio, kies tri gefiloj akolitis. Poste ni jam volis nur kun la knabinoj ekzerci dancojn kaj programerojn, ĉar la knabinoj neniam dancis kaj ludis kune loĝante en diversaj lokoj. Sed Patro Lájoš veturigis nin en Nagycenk, en muzeon, kastelon kaj mauzoleon de grafo István Széchenyi, mortinta en jaro 1870, kiu multe faris por Hungario. Patro Lájoš eĉ montris al ni preĝejon kun orgeno el operdomo en Vieno kaj sian alian paroĥan domon en Nagycenk. En la mauzoleo ni miris al multaj rubandoj en naciaj koloroj. Tio estis donacetoj de dankemaj vizitantoj el diversaj lokoj de Hungario.
Post reveturo ni diligente ekzercis ĝis noktaj horoj. En ĝardeno ni vespere renkontis kun la vespertoj.
Lundo
Knabinoj ludis antaŭ sankta meso pantomimon pri Bono kaj Malbono. Ilia nombro estis malgranda, ili devis "prunti" hugarajn infanojn eĉ nin. Mia amikino Lída faris avinon, mi batitan ĉevalon kaj forŝtelitan fotiston. Al homoj la ludo verŝajne plaĉis, unu virino min karesis, kiam mi eliris el preĝejo. Posttagmeze knabinoj dancis, montris kutimojn kaj ludis fabelojn en kulturdomo (falúház). Ni eĉ disdonis propramane faritajn marcipanojn kaj virinoj petis de ni recepton por baki. Malgrandaj knabinetoj el religia instruado de Patro Lájoš kantis al ni belege E-kanton. Post programo invitis nis Patro Lájoš kaj mia korespondamikino Mária Mák, kiu min vizitis en Perezstég, en sukeraĵejon manĝi glaciaĵon.
Mardo
Estis tuttaga ekskurso en Gyor kaj Pannonhalma. Miaj knabinoj veturis en mikrobuso, sed ŝoforo ne konis Esperante kaj mi ne konis hungare. Ni ne povis babili. Patro Lájoš veturigis Mária kaj du infanojn el vilago. Kiam ni atingis parkejon, ĝuste alveturis buso, kiun atendis Mária. Ni disadiaŭis. Patro Lájoš montris la ni urbon, kie li studis, eĉ sian maljunan profesoron, muzeon kaj katedralon. Tie ni iris al tombo de episkopo, pafita de rusaj oficiroj, kiam li volis gardi kontraŭ ili knabinojn. Poste ni veturis al Pannonhalma. Tiu monaĥejo estis por ni ankaŭ interesa, ĉar el ĝi disvolvigis kredo en Hungarion.
Merkredo
Ni ellitigis frumatene. Šárka, Klárka, Ivetka kaj Terezka veturis buse en Sopron, aliaj kun Patro Lájoš en automobilo. Ni trarigardis urbon kaj knabinoj aĉetis donacetojn hejmen. Je la deka ni jam estis en eklezia lernejo kaj preparis prezentadon. Ne en gimnastikejo, sed en granda angulo de koridoro. Alvenis multaj gelernantoj, eĉ la plej malgrandaj. Du el ili helpis al ni dum pantomimo. Klárka en nigra vestaĵo vere kiel Malbono sendis knabinon ŝteli de ili pilkon. Al gelernantoj tio plaĉis. Ni eĉ ne povis ĉion ludi, mankis al ni tempon. Marcipanojn ni povis disdoni nur al malgrandaj infanoj, por ĉiuj ni ne havis. Post prezentado alkuris multaj gelernantoj, kiuj volis korespondi kun miaj knabinoj. Patro Lájoš promesis hepli. Ni eĉ gustumis tagmanĝon en lerneja manĝejo. Poste ni ripozis en parko kaj atendis buson. Patro Lájoš multe volis al ni montri ŝtonminejon, kie laboris eĉ mortis multaj judoj dum milito kaj granda varmo logis knabinojn bani sin. Do ni disdividis nin. Patro Lájoš estis tre oferema. Mia amikino Lída veturis kun Šárka, Klárka kaj Ivetka en ŝtonminejon. Min kun Hanička, Gábi kaj Terezka veturigis li al granda lago sur limo inter Hungario kaj Ausrtio. Akvo estis varma sed ne tro pura. La knabinoj ne nur banis sin, sed ankaŭ glitis sur granda malseka gumo kaj estis kontentaj.
Ĵaudo
Estis tago de nia forveturo. En Perezstég, malgraŭ tio, ke ni ne konis hungare, ni sentis nin bone. Patro Lájoš estis bona gastiganto kaj tradukisto. Dum prezentado li ŝerce tradukis kaj al ĉiuj miaj knabinoj li plaĉis.
Ni rapide pakis valizojn, disadiaŭis kun vilaĝo kaj preĝejo, faris lastajn fotjon per aparato de Šárka.
Patro Lájoš akompanis nin al doganejo en stacidomo kaj ĉe trajno disadiaŭis kun ni. Ĉirkau la 15-a ni atingis Vienon kaj kun ĉiuj valizoj ni iris tra parkoj al busa stacidomo. En la parko ni admiris somerdomon kaj statuojn. Neniu perdiĝis, ni en ordo atingis buson al Brno. Ni preĝis ke ĝi veturu laŭ horaro kaj ni kaptu lastan trajnon el Brno je la 20.25. Klárka kaj Šárka kuris aĉeti biletojn kaj telefoni al Brandýs, ke patro de Terezka atendu knabinojn en Česká Třebová. En trajno el Brno jam knabinoj treege ĝojis, kiel ili rakontos pri siaj travivajoj, Ivetka eĉ dancis. Si, 9 jara, jam povis prezenti sin eksterlande.
Nia vojo finis sen grandaj perdoj. Krome televidaparato, kiun ni ne devis pagi, perdis Hanička brakhorloĝ on, mi tondilon kaj Terezka disŝiris du pantalonojn. En Pannonhalma si promenis kun nuda postaĵo.
