Skipton - Painswick - London
Zdenka, Pavel, Jana, Katka, Šárka, Petra, Iva, Barunka, Matouš
FOTOGALERIO
Jam en jaro 1996 dum infana kongreso mi renkontinte kun Jenny el Britio kaptis ideon viziti Anglujon. Jenny jesis. Mi devas sin treege laŭdi, ĉar
1. konsilis al mi trovi helpon ĉe NOJEF
2. trovis por ni akcepton ĉe E-kluboj
3. preparis por ni belan, precizan programon
Ĉie ni estis akceptitaj kore, ĉie al ni multe plaĉis kaj disadiaŭi kun novaj geamikoj estis malfacile. Krome tio ni ekkonis ankaŭ multajn vidindaĵojn. Ni dankas ĉiuj al Jenny.
Dua nia danko estas por sinjorino Katalina Hall, kiu el rimedoj de NOJEF helpis al ni traveturi Brition, ekkoni anglajn gesamideanojn, kiuj estas tute aliaj, ne tiel severaj, kiel ni pri ili aŭdis. Miaj geknaboj estis feliĉaj, ke povis al ili kaj al anglaj infanoj montri ion el ĉeĥa folkloro, kutimoj kaj kulturo.
Tria nia danko estas por ĉiuj anglaj gesamideanoj, kiuj zorgis pri ni, vico de iliaj nomoj estus longa.
El Česká Třebová ni forveturis dimanĉe matene la 28-an de junio 1997. En grupo estis ses knabinoj de 12 ĝis 16 jaroj: Jana, Katka, Šárka, Petra, Iva, Barunka. La plej juna estis unu knabo – mia nepo Matouš. Kun ni veturis mia frato Pavel. Mi ne estas tute sana, mi timis sola veturi kun infanoj kaj Pavel ankaŭ helpis kun sia kanto kaj gitaro en nia programo. Kvankam buso al Londono veturis nur antaŭ 11-a horo, ni el Česká Třebová trovis matenan rapidtrajnon timante malfruiĝo de trajno. Feliĉe ni atingis Pragon kaj ankaŭ nian buson de societo Rusoliatourist al Londono. Ni veturis tra Germanio, Nederlando, Belgio, Francio. Ni jam prosimiĝis al Britio. Por atako de galveziko, kiu mi "ricevis" tri tagoj antaŭ forveturo, mi ne bone preparis por vojo kaj forgesis hejme kelkajn aĵojn. En buso mi ilin rememoris. Mi ne kunprenis anglan leteron de Jenny, en kiu ŝi nin invitas. Mi timis, ke al ni oni malpermesus eniron en Anglujon. Ni preĝis, ke ni sukcesu. Kaj vere, ni tute glate trairis doganejon.
Lundo
En Londono atendis nin gesamideanoj. Ili nin ekkonis laŭ mia E-ĉapelo kaj ni ilin laŭ E-sako. Will Green al ni montris ĉiujn anglajn monerojn, donis al ni legitimilojn por busvojaĝado ktp. Alia samideano kaŝis niajn valizojn en sia aŭtomobilo. Preskaŭ ne restis tie loko por li. Ambaŭ samideanoj kaj du samideaninoj gvidis nin rigardi vidindaĵojn de Londono. Je la 13.30 veturis rapidbuso al Skiptono. Post 5 horoj mi demandis al mia najbarino ĉe ia haltejo "Skipton?". Ŝi verŝajne pensis, ke mi anoncas al ŝi, ke tio estas Skipton kaj elkuris el buso. Ni do ankaŭ eliris, ĉar laŭ horaro vojo al Skipton daŭrigas 5 horoj. Ni ankaŭ eltiris valizoj. Feliĉe demandinte de ŝoforo, ni ekkonis, ke ni estas tute alie. Denove ni enbusiĝis kaj ankoraŭ unu horon ni vojaĝis. En Skiptono atendis nin Edith Sheldrick kaj Jones Malcolm kun E-flago. En kvakera domo kunvenis gesamideanoj el ĉirkauaĵo. Post bona vespermanĝo nia grupo prezentis sin en dancoj, naciaj kutimoj kaj fabeloj. Post prezentado gustumis gesamideanoj niaj marcipanojn. La etoso estis bonega, ĉiuj bone babilis. Vespere estis nia grupo disdividita. Unu parto loĝis ĉe familio Malcolm, dua (Katka, Barunka, mi, Pavel kaj Matouš) ĉe Edith. Al infanoj en ambaŭ lokoj tiel plaĉis, ke ne volis daŭrigi en vojo.
En Londono atendis nin gesamideanoj. Ili nin ekkonis laŭ mia E-ĉapelo kaj ni ilin laŭ E-sako. Will Green al ni montris ĉiujn anglajn monerojn, donis al ni legitimilojn por busvojaĝado ktp. Alia samideano kaŝis niajn valizojn en sia aŭtomobilo. Preskaŭ ne restis tie loko por li. Ambaŭ samideanoj kaj du samideaninoj gvidis nin rigardi vidindaĵojn de Londono. Je la 13.30 veturis rapidbuso al Skiptono. Post 5 horoj mi demandis al mia najbarino ĉe ia haltejo "Skipton?". Ŝi verŝajne pensis, ke mi anoncas al ŝi, ke tio estas Skipton kaj elkuris el buso. Ni do ankaŭ eliris, ĉar laŭ horaro vojo al Skipton daŭrigas 5 horoj. Ni ankaŭ eltiris valizoj. Feliĉe demandinte de ŝoforo, ni ekkonis, ke ni estas tute alie. Denove ni enbusiĝis kaj ankoraŭ unu horon ni vojaĝis. En Skiptono atendis nin Edith Sheldrick kaj Jones Malcolm kun E-flago. En kvakera domo kunvenis gesamideanoj el ĉirkauaĵo. Post bona vespermanĝo nia grupo prezentis sin en dancoj, naciaj kutimoj kaj fabeloj. Post prezentado gustumis gesamideanoj niaj marcipanojn. La etoso estis bonega, ĉiuj bone babilis. Vespere estis nia grupo disdividita. Unu parto loĝis ĉe familio Malcolm, dua (Katka, Barunka, mi, Pavel kaj Matouš) ĉe Edith. Al infanoj en ambaŭ lokoj tiel plaĉis, ke ne volis daŭrigi en vojo.
Mardo
Jones kaj Edith kaj kvin junaj knaboj – Esperantistoj montris al ni vojaĝoficejon, redaktejon de ĵurnalo, lernejojn en Barnoldswick, Skipton kaj ĉirkauaĵo. Jones veturigin nin per buso de lernejo, kie li instruas, tien kaj ankaŭ al muzeo. Jam sen anglaj knaboj, kiuj devis forveturi hejmen per lernejaj busoj, ni vizitis kastelon en Skipton. Lia posedanto estas Esperantisto, gvidfolio en kastelo estas ankaŭ en Esperanto. Pri nia vizito en Skipton aperis artikoloj kaj fotoj en kvar ĵurnaloj. Vespere invitis Edith geklubanojn kaj nian grupon ĉeesti vespermanĝon. Ni komune interese kaj gaje babilis.
Merkredo
Matene veturigis nin Edith kaj ŝia amikino al bushaltejo en Skipton, kie jam estis dua parto de nia grupo. Kiam alvetruis buso, mi ne povis trovi busbiletojn. Fine ili estis trovitaj en mia kofro en ejo sube buso. Jam ŝoforo volis forveturi, kiam frapis pordon Edith, sur ŝia kolo pendis mia aparato. Ni disadiaŭis svingante per manoj kaj veturis en Birmingham. Tie Pavel lasis en buso sian gitaron, sed ĝustatempe revenis ĝin forpreni. En Birmingham ni ŝanĝis buson unuafoje sen helpo de gesamideanoj, sed sukcese. Ni veturis al Wolverhampton. Tie atendis nin Anne Morse Brown kun granda aŭtomobilo, kien ni ĉiuj povis esti eĉ kun amaso de niaj valizoj. Ŝi veturigis nin en sian domon en Womborne. Ankaŭ en Womborne ni vespere kunvenis kun E-klubanoj en domo de Anne. Tie miaj geknaboj dancis, montris kutimoj kaj Pavel kantis Esperante naciajn ĉeĥajn kantojn. Poste prezentis sin geknaboj en ludo el vivo de ĉeĥa princo sankta Venceslao. Poste ĉiuj komune vespermanĝis kaj bone babilis.
Ankaŭ en Womborn al ni tre plaĉis. Anne havis grandnombran familion. Pavel kaj mi ŝatas similan medion, ĉar ankaŭ ni estas el familio, kie estis sep infanoj. Tuta nia grupo loĝis ĉe Anne.
Ĵaŭdo
Estis ebleco longe dormi, geknaboj estis kontentaj. Poste Anne instruis ilin fari-modeli- figuretojn, florojn el speciala pasto. Vespere kun iaj geklubanoj kaj familio de Anne ni vizitis teâtron de Shakespeare "Tempesto". Ĝi estis tre interesa kaj pluvo ne forpelis nin. De Bill kaj aliaj geklubanoj ni ricevis belan donaceton – libro por instruado Esperanto kun multaj bildoj.
Estis ebleco longe dormi, geknaboj estis kontentaj. Poste Anne instruis ilin fari-modeli- figuretojn, florojn el speciala pasto. Vespere kun iaj geklubanoj kaj familio de Anne ni vizitis teâtron de Shakespeare "Tempesto". Ĝi estis tre interesa kaj pluvo ne forpelis nin. De Bill kaj aliaj geklubanoj ni ricevis belan donaceton – libro por instruado Esperanto kun multaj bildoj.
Vendredo
Anne veturigis nin al Jenny. Ŝi kun E-infanoj atendis nin en abatejo proksime de Painswick. Ankaŭ reportarino alvenis tien kaj faris kun anglaj kaj ĉeĥaj infanoj intervuon pri Esperanto. Estis belega suna vetero. En momento komencis pluvegi kaj ni devis kaŝi nin en proksima restoracio. Post pluvo ni veturis al Painswick kaj laŭ plano de Jenny ni loĝis tie en kvin familioj. Ĉe Jenny loĝis Petra, Barunka, Pavel kaj mi kaj en najbara domo ĉe Kajlo estis Matouš. En tiu familio havis hundon Ĵakon – ni povis fine laŭ deziro de Jenny promenigi hundon.
Anne veturigis nin al Jenny. Ŝi kun E-infanoj atendis nin en abatejo proksime de Painswick. Ankaŭ reportarino alvenis tien kaj faris kun anglaj kaj ĉeĥaj infanoj intervuon pri Esperanto. Estis belega suna vetero. En momento komencis pluvegi kaj ni devis kaŝi nin en proksima restoracio. Post pluvo ni veturis al Painswick kaj laŭ plano de Jenny ni loĝis tie en kvin familioj. Ĉe Jenny loĝis Petra, Barunka, Pavel kaj mi kaj en najbara domo ĉe Kajlo estis Matouš. En tiu familio havis hundon Ĵakon – ni povis fine laŭ deziro de Jenny promenigi hundon.
Sabato
Estis granda ekskurso en urbon Gloucester. Gvidis nin Jenny kaj ŝiaj E-infanoj. En Gloucester alvenis ankoraŭ Matew kun gepatroj kaj Brian. Ni komune vizitis interesajn lokojn. Vendejon de tajloro de Gloucester, pri kiu al ni Jenny legis fabelon. Muzeon de akvovojoj, el kiu ni ŝipveturis en kanaloj. Dua muzeo estis folklora. La infanoj ĉi tie estis vestitaj en lernejaj kostumoj el viktoriana tempo kaj instruis ilin instruistino en klasĉambro el tiu tempo. Ili eĉ ricevis atestojn. Tria muzeo estis muzeo de romanaj sodlatoj. Infanoj povas kun ili babili angle, demandi pri ilia vivo, rigardi ilian tendon, maĝaĵon kaj kiel ili pafis el siaj armiloj. Vesepere ni jam estis en Cheltenham. Tie en parko ludis muzikoj kaj vespere estis piroteknikaĵoj.
Estis granda ekskurso en urbon Gloucester. Gvidis nin Jenny kaj ŝiaj E-infanoj. En Gloucester alvenis ankoraŭ Matew kun gepatroj kaj Brian. Ni komune vizitis interesajn lokojn. Vendejon de tajloro de Gloucester, pri kiu al ni Jenny legis fabelon. Muzeon de akvovojoj, el kiu ni ŝipveturis en kanaloj. Dua muzeo estis folklora. La infanoj ĉi tie estis vestitaj en lernejaj kostumoj el viktoriana tempo kaj instruis ilin instruistino en klasĉambro el tiu tempo. Ili eĉ ricevis atestojn. Tria muzeo estis muzeo de romanaj sodlatoj. Infanoj povas kun ili babili angle, demandi pri ilia vivo, rigardi ilian tendon, maĝaĵon kaj kiel ili pafis el siaj armiloj. Vesepere ni jam estis en Cheltenham. Tie en parko ludis muzikoj kaj vespere estis piroteknikaĵoj.
Dimanĉo
Matene iuj el ni vizitis preĝejon kaj ekkonis afablan pastron. Poste Jenny montris al ni tutan urbon eĉ parolis pri ĝiaj memorindaĵoj: domo de vartistino de nuna angla regino, kie ŝi estis en infana aĝo dum somero. Benketo, kiu estas nun tombo de tiuj, kiuj el ĝi rigardis regionon ktp. Posttagmeze ni grimpis monton ĉe Painswick. Sur ĝi estas eĉ golfa ludejo. El pinto ni vidis urbojn Cheltenham, Gloucester, Stroud eĉ insulon Walles. Junaj ĉeĥaj kaj anglaj samideanoj sur pinto lernis kantojn por lunda komuna prezentado.
Matene iuj el ni vizitis preĝejon kaj ekkonis afablan pastron. Poste Jenny montris al ni tutan urbon eĉ parolis pri ĝiaj memorindaĵoj: domo de vartistino de nuna angla regino, kie ŝi estis en infana aĝo dum somero. Benketo, kiu estas nun tombo de tiuj, kiuj el ĝi rigardis regionon ktp. Posttagmeze ni grimpis monton ĉe Painswick. Sur ĝi estas eĉ golfa ludejo. El pinto ni vidis urbojn Cheltenham, Gloucester, Stroud eĉ insulon Walles. Junaj ĉeĥaj kaj anglaj samideanoj sur pinto lernis kantojn por lunda komuna prezentado.
Lundo
Matene ni iris al lernejo en Painswick. Tie nia grupo prezentis sin antaŭ gelernantoj kaj geinstruitoj per dancoj, kantoj kaj fabeloj. Ĉiujn kantojn kantis kaj fabelojn ludis komune kun anglajn E-infanoj. Komune ili dancis ankaŭ du lastajn dancojn. Mi pensas, ke tiel Esperanto havis en Painswick bonan reklamon. Sed tempo rapide iris, ni devis kuri al bushaltejo kaj ne ĝoje forlasi Painswick. Feliĉe ni atingis Londonon. Tie jam atendis nin gesamideanoj. Tuj ni estis disdividitaj en kvar grupojn, laŭ niaj gastigantoj: Grietje Buttinger, Will Green, Anthony Rawlinson kaj Jaques Wilfrid. Travivaĵoj en Londono estis de tiu tempo ĉe ĉiu grupeto aliaj. Mi kun Barunka loĝis ĉe Jaques Wilfrid. Kun li ni tuj vizitis ĉinan kvartalon kaj iomete trairis centron.
Matene ni iris al lernejo en Painswick. Tie nia grupo prezentis sin antaŭ gelernantoj kaj geinstruitoj per dancoj, kantoj kaj fabeloj. Ĉiujn kantojn kantis kaj fabelojn ludis komune kun anglajn E-infanoj. Komune ili dancis ankaŭ du lastajn dancojn. Mi pensas, ke tiel Esperanto havis en Painswick bonan reklamon. Sed tempo rapide iris, ni devis kuri al bushaltejo kaj ne ĝoje forlasi Painswick. Feliĉe ni atingis Londonon. Tie jam atendis nin gesamideanoj. Tuj ni estis disdividitaj en kvar grupojn, laŭ niaj gastigantoj: Grietje Buttinger, Will Green, Anthony Rawlinson kaj Jaques Wilfrid. Travivaĵoj en Londono estis de tiu tempo ĉe ĉiu grupeto aliaj. Mi kun Barunka loĝis ĉe Jaques Wilfrid. Kun li ni tuj vizitis ĉinan kvartalon kaj iomete trairis centron.
Mardo
Marde gvidis nin Jaques al interesaj lokoj. Al barieroj sur rivero Thames, al meridiano 0 en Greenwitch kaj al Tower Bridge. Tie ni kunvenis kun dua grupo – Pavel, Matouš kaj ilia gvidantino Izabele el Pollando. Kune ni ĉiuj daŭrigis piede en urbocentron kaj volis trovi stacidomon de internaciaj busoj VCS. Bedaŭrinde Jaques foriris pensante, ke ni konas vojon. Ni ne konis ĝin, nia gvidantino Izabele ankaŭ ne. Jam pasis 17 horo, kiam ni devis en VCS kunveni kun aliaj grupanoj kaj ni vane serĉis. Ni trovis ĉiujn post pli ol unu horo kaj buson ni kaptis, ĉar ĝi forveturis je la 18a kaj duono. Por disadiaŭo kaj danko al londonaj gesamideanoj restis nur momento.
Al Prago ni veturis agrable kaj rapide. Tie nin atendis malbonaj sciigoj pri inondoj. Rapidtrajno al Česká Třebová ne veturis. Ni devis ŝanĝi trajnon kaj busojn. Sed ni estis feliĉaj, ke niaj familianoj estas en ordo.
Marde gvidis nin Jaques al interesaj lokoj. Al barieroj sur rivero Thames, al meridiano 0 en Greenwitch kaj al Tower Bridge. Tie ni kunvenis kun dua grupo – Pavel, Matouš kaj ilia gvidantino Izabele el Pollando. Kune ni ĉiuj daŭrigis piede en urbocentron kaj volis trovi stacidomon de internaciaj busoj VCS. Bedaŭrinde Jaques foriris pensante, ke ni konas vojon. Ni ne konis ĝin, nia gvidantino Izabele ankaŭ ne. Jam pasis 17 horo, kiam ni devis en VCS kunveni kun aliaj grupanoj kaj ni vane serĉis. Ni trovis ĉiujn post pli ol unu horo kaj buson ni kaptis, ĉar ĝi forveturis je la 18a kaj duono. Por disadiaŭo kaj danko al londonaj gesamideanoj restis nur momento.
Al Prago ni veturis agrable kaj rapide. Tie nin atendis malbonaj sciigoj pri inondoj. Rapidtrajno al Česká Třebová ne veturis. Ni devis ŝanĝi trajnon kaj busojn. Sed ni estis feliĉaj, ke niaj familianoj estas en ordo.
